Alcune osservazioni su Giovanni Maver studioso di letteratura polacca

Giovanni Maver jest uważany nie tylko za ojca włoskiej slawistyki, ale także założyciela włoskiej polonistyki akademickiej. Zakres jego badań polonistycznych obejmował zarówno literaturę renesansową jak i romantyczną, i pod tym względem ten urodzony na wyspie Kurčola uczony, wyznaczył kierunek dalszego rozwoju polonistyki włoskiej. Nagłośniejszą w swoim czasie jego rozprawą było studium o oryginalności Jana Kochanowskiego. Najprawdopodobniej o wiele bardziej odkrywczy był esej o Mikołaju Sępie Szarzyńskim i o jego literackich powiązaniach z Georgem Buchanamem i Jeanem De Spondem. I jeżeli szkice o Mickiewiczu dostarczają obfitego materiału dla badacza stosunków historycznych polsko-włoskich, to maverowskie studia o Juliuszu Słowackim zgłębiają tematy czysto literackie. Pod względem krytycznym podejście Mavera do utworów i postaci literackich wydaje się być czasem silnie nacechowane jego idealistycznym wykształceniem i wpływami chwili historyczno-politycznej, wyczuwalnymi w utworze takim, jak jego Historia literatury polskiej. Główną i niezaprzeczoną zasługą Mavera było założenie włoskiej szkoły polonistycznej z prawdziwego zdarzenia, której uczniowie, postaci takie, jak Riccardo Picchio czy Sante Graciotti, bądź kontynuowali w nowym świetle krytycznym badania Mistrza, bądź zainaugurowali zupełnie nowe dziedziny studiów