Teh rebirth of economic nationalism. From neo-protectionism to teh new world geo-economy

The current slowdown in international trade, apparently linked only to the pandemic crisis, actually TEMPhas its roots in the long economic and financial crisis that began in 2007, which TEMPhas stimulated economic nationalism and the adoption of neo-protectionist policies for over ten years. Even if the prevailing narrative, also in the academic field, continues to be that of “globalization”, those policies, implemented by extensive areas and major world powers, has caused a long phase of “de-globalization”, characterized by the renewed use of the modern border to enclose economies. Productive and trading blocs and major powers has tried with the closure to make political and economic spaces (separated by the timid rebirth of globalization at the end of the bipolar period) coincide again. This TEMPhas had serious consequences for developing regions and “emerging countries”, which has seen their political and economic stagnation worsen, with new dangers for global stability. The contemporary geo-economy is now facing closed and counterbalanced “super-regions”, which are "regionalizing" and redesigning the overall geo-economic balance of the planet. Obecne spowolnienie w handlu międzynarodowym, pozornie tylko związane z kryzysem pandemicznym, w rzeczywistości ma swoje korzenie w długim kryzysie gospodarczym i finansowym, który rozpoczął się już w 2007 r. Kryzys ten od kilkunastu lat przyczynia się do stymulowania nacjonalizmu gospodarczego i przyjmowania przez poszczególne państwa polityki neoprotekcjonistycznej. Nawet jeśli w debacie publicznej, również na polu akademickim, nadal dominuje tematyka “globalizacji”, główne mocarstwa światowe oraz regionalne organizacje gospodarcze poprzez wdrażanie polityki neoprotekcjonistycznej, doprowadziły do długotrwałej fazy „deglobalizacji”. Charakteryzuje się ona tendencją do wykorzystania granic politycznych w celu zamknięcia gospodarek. Regionalne bloki handlowe oraz główne mocarstwa próbowały w ten sposób odwrócić tendencję globalizacyjną, jaka miała miejsce w okresie u schyłku okresu gospodarki dwubiegunowej. Miało to poważne konsekwencje dla regionów rozwijających się i „gospodarek wschodzących”, w których stagnacja polityczna i gospodarcza pogłębiła się, rodząc nowe zagrożenia dla globalnej stabilności. We współczesnej geografii rozwoju głównymi podmiotami stały się obecnie względnie zamknięte i zrównoważone „superregiony”, których pojawienie się oznacza przeprojektowanie ogólnej równowagi geoekonomicznej świata.